Ważne informacje

W karnawale ma być kolorowo, wesoło i głośno. U nas było. Frekwencja dopisała, lektura podobała się prawie wszystkim, stół był suto zastawiony, więc czego chcieć więcej? Po dłuższej przerwie, tym razem miałyśmy okazję rozmawiać o polskiej powieści. Było mnóstwo obaw o to czy książka nam się spodoba, jak się okazało zupełnie niepotrzebnie. Ta pełna humoru debiutancka powieść Martyny Bundy, zatytułowana „Nieczułość” stanowiła wspaniałe podłoże do dyskusji o rodzinie, związkach i relacjach między jej członkami, a także o polskiej wsi czasu okupacji niemieckiej i powojnia, aż do lat 80.tych.

Bohaterką październikowego spotkania klubu czytelniczego na osiedlu Łokietka była powieść  Natalki Babiny zat. „Miasto ryb”, za którą to autorka została nominowana do Nagrody Literackiej Europy Środkowej Angelus za rok 2010. Książka oceniona przez nas jako literacka mieszanka zawiera również wątki kryminalne, mnóstwo czarnego humoru, polityki oraz elementy fantasy – podróży w czasie, a przede wszystkim opis życia na białoruskiej wsi Dobratycze, w okolicach Brześcia. Jednemu nie możemy zaprzeczyć – na pewno była oryginalna, a spośród prezentowanych na kartach powieści licznych postaci, jedynym bohaterem pozytywnym okazał się ...milicjant.

Wczoraj omawiałyśmy książkę Moniki Milewskiej zat. „Latawiec z betonu”. Z premedytacją użyłam słowa książka, bowiem forma tego utworu była dla nas wielką zagadką. Nie jest to zapewne powieść ani reportaż, absolutnie nie żaden realizm magiczny ni fantasy – ot podróż w czasie, a raczej zabawa w zakrzywianie czasu. Liczyłyśmy na coś innego, na porządny reportaż o najdłuższym (860 m) w Polsce budynku mieszkalnym – falowcu z gdańskiego osiedla Przymorze Wielkie. Dłuższy od niego jest mierzący 1100 metrów wiedeński Karl-Marx-Hof.

W dniu 19 września w budynku wielofunkcyjnym przy ul. Lawendowej 32 w Zielonkach miało miejsce pierwsze, powakacyjne spotkanie członków klubu czytelniczego.

Lektura pięknie korespondowała z wakacyjnymi wyprawami kilku klubowiczów, a dokładnie tych, którzy odwiedzili ścianę wschodnią - wzdłuż granicy z Białorusią, Ukrainą czy Litwą. Autorka „Wędrownego Zakładu Fotograficznego” - Agnieszka Pajączkowska – podróżowała od wsi do wsi oferując napotkanym tam mieszkańcom zrobienie i wydrukowanie zdjęcia (portretu). Zapłatą za tę nietypową usługę był po prostu poczęstunek lub opowieść. Opowieść o życiu w tym konkretnym miejscu, zapomnianym przez ludzi, często była to opowieść o biedzie, starości i samotności. O czekaniu już chyba tylko na śmierć. Opowieść o smutnym wojennym i powojennym losie ludzi, którzy zostali przymusowo przesiedleni, pozostawieni samym sobie, a nade wszystko pozbawieni niezależności.

Mocne było to rozpoczęcie powakacyjnego sezonu dyskusyjnego, oj mocne. Chyba żadna z nas, gdyby nie uczestnictwo w klubie czytelniczym, nie zdecydowałaby się sama na przeczytanie tej książki. Taki ładunek okrucieństwa, wyzysku, poniżenia i ludzkiej podłości  zdarza się bardzo rzadko, a jeśli dotyczy to siedmioletniego dziecka, jest to już stanowczo za wiele. Na szczęście nasze spotkanie, odbywające się w plenerze, na tarasie domu jednej z naszych klubowiczek  pomogło w przebrnięciu przez omówienie lektury. W otoczeniu pięknych roślin i ogromu smakowitości na stole (jak zwykle Panie cudownie wpisały się z przygotowanymi wiktuałami do treści książki – była i kuchnia afrykańska, i arabska, i włoska) dyskusja przebiegała niezwykle żywo i ekspresyjnie.