Ważne informacje

Dokładnie tak. Skromna była okładka książki, skromny jej temat, skromny jest również dorobek literacki Alistaira MacLeod’a, uważanego za jednego z najlepszych kanadyjskich pisarzy XX wieku, a jednak z tej niepozornej lektury bije niesamowita siła. Siła, którą emanują bohaterowie opowiadań o ludziach osiadłych w surowych sceneriach Nowej Szkocji i Nowej Funlandii, rybakach i górnikach z pokolenia na pokolenie zamieszkujących nad zimnymi wodami Atlantyku i dzielnie znoszących swój ciężki los, bez cienia buntu czy rozgoryczenia, z rzadka tylko szukających zapomnienia w alkoholu.

Nie chcemy zapeszyć, ale już drugi miesiąc z rzędu omawiamy książkę, która nam się bardzo podoba. Poprzednio była to powieść Sarah Waters „Za ścianą”, w klimacie lat 20-tych minionego wieku, teraz po raz pierwszy zetknęłyśmy się w naszym czytelniczym klubie z powieścią australijską. Książką Graeme’a Simsiona została nieco skrzywdzona poprzez przypisanie jej do komedii romantycznych, które zazwyczaj są bardzo lekką w odbiorze, nieskomplikowaną literaturą. Tymczasem tu mamy do czynienia z powieścią niezwykle mądrą, traktującą, jak podkreśliły to wszystkie obecne Panie, o tolerancji.

Wrzesień to miesiąc od dekady kojarzony z Narodowym Czytaniem – ogólnopolską akcją propagującą szerzenie znajomości utworów zaliczanych do kanonu polskiej literatury. Podczas tegorocznej jubileuszowej edycji Para Prezydencka zaprosiła Polki i Polaków do wspólnej lektury dramatu „Moralność pani Dulskiej” autorstwa Gabrieli Zapolskiej.

Połączenie zdawać by się mogło niemożliwe, a jednak... Korzystając z ostatnich w tym miesiącu promieni słońca zorganizowałyśmy powakacyjne spotkanie Dyskusyjnego Klubu Książki w gościnnym ogrodzie państwa Bartosów. Z racji chęci uczestniczenia w akcji „Narodowe Czytanie” część z pań przybyła w adekwatnych do swoich ról kostiumach. Dzięki odpowiedniemu przygotowaniu udało się przeczytać a nawet zainscenizować kilka scen z aktów I i III. Tegoroczna lektura, a była nią „Moralność pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej tak bardzo nam odpowiadała, że postanowiłyśmy nieco zmienić scenografię, z salonu lwowskiego na ogród i taras, wśród zieleni i kwiatów.

Takiej dyskusji o książce w naszym Dyskusyjnym Klubie Książki jeszcze nie było, bo i po co? Zawsze spotykałyśmy się w bibliotece o 18.30, potem parzyłyśmy zieloną herbatę, rozkładałyśmy jakieś ciasteczka, wygodnie sadowiłyśmy się na krzesłach. Dla nas było to takie oczywiste, normalne, przewidywalne, aż do teraz.